بیکرانه

آيت الله نجابت (ره) از قول عارف بزرگ آيت الله انصاری_همدانی (ره) نقل مى‌كردند كه در همدان، كسى مى‌خواست زيرزمين خانه‌اش را تعمير كند.
در حين تعمير، به لانه مارى برخورد كه چند بچه مار در آن بود. آنها را برداشت و در كیسه‌اى ريخت و در بيابان انداخت.

وقتى مادر مارها به لانه برگشت و بچه ‌هايش را نديد، فهميد كه صاحبخانه بلايى سر آنها آورده است؛ به همين دليل كينه او را برداشت.
مار براى انتقام، تمام زهر خود را در كوزه ماستى كه در زيرزمين بود، ريخت.

از آن طرف، مرد، از كار خود پشيمان شد و همان روز مارها را به لانه‌شان بازگرداند. وقتى مار مادر، بچه‌هاى خود را صحيح و سالم ديد، به دور كوزه ماست پيچيد و آن قدر آن را فشار داد كه كوزه شكست و ماست‌ها بر زمين ريخت.
شدت زهر چنان بود كه فرش كف خانه را سوراخ كرد. اين كينه مار است، امّا همين مار، وقتى محبّت ديد، كار بد خود را جبران كرد، امّا بعضى انسان‌ها آن قدر كينه دارند كه هر چه محبّت ببينند، ذرّه‌اى از كينه‌شان كم نمى‌شود.

?گوشه ای از تفسیر سوره اعراف آیه 146/حضرت آیت الله دستغیب (ره)

امام على عليه السلام :
اَلعَقلُ يَهدى وَيُنجى، وَالجَهلُ يُغوى وَيُردى؛
#عقل راهنمايى مى كند و نجات مى دهد و نادانى گمراه مى كند و نابود مى گرداند.
(غررالحکم و دررالحکم،ص124)

سخن چین یا نمّام، به کسی می گویند که خبر , سخن یا راز کسی را برای دیگری بازگو کند و بدین وسیله میان افراد، ناراحتی، اختلاف و درگیری ایجاد کند. مثلا می پرسد: این سرویس ملامین رُ از کجا تهیه کرده ای ؟ می گوید: هدیه ی مادر شوهرم است .در برابر حس افتخار فرد ,با اظهار ناراحتی می گوید: چه حیف ! چرا اون سرویس ظروف چینی گرانقیمت و شیک رُ داده دخترش ,این کهنه ها رُ داده به شما !؟!
در سخن چینی لزوما دروغگویی و غیت کردن و تهمت زدن نیست .ای بسا حرف راست و درستی گفته شود , اما هر راست نباید گفت ! چون موجب ناراحتی و گاه شکستن محبت دیگری در دل دیگری می شود .

نحوه ی برخورد با سخن چین
شخصی به امام سجّاد علیه السّلام عرض کرد:
فلانی درباره شما چنین و چنان گفت؟ فرمود: سوگند به خدا حقّ برادر خود را حفظ نکردی، زیرا او تو را امین دانسته، (و رازی با تو گفته) ولی تو به او خیانت کردی و حرمت مرا هم نگاه نداشتی، زیرا چیزی را به من گفتی که نیازی به شنیدنش نداشتم، مگر نشنیده ای که سخن چینها سگهای دوزخ اند؟ ضمنا به آن شخص بگو به زودی مرگ همه ما را می گیرد و در گور جای خواهیم گرفت و در قیامت وعده گاه و حاکم بین مردم، خداوند است. (، ارشاد القلوب، 1 / 308)